Να λοιπόν που είμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές και
έρχεται η ώρα για να αποφασίσεις με τι θα πας και τι θα αφήσεις. Όπως πάρα
πολλοί Έλληνες, έτσι και εγώ, ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου είμαι στην
μεγάλη κατηγορία που λέγονται αναποφάσιστοι.
Το πρώτο μου δίλλημα είναι η συμμετοχή ή η αποχή από τις
εκλογές. Θεωρώ ότι οι εκλογές εντός μιας υποτιθέμενης δημοκρατίας δεν έχουν την
δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα, τουλάχιστον ριζικά. Όπως λένε και οι
αναρχικοί, αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.
Όμως εκτός από τους στρατηγικούς στόχους, όπως είναι η
αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού τοπίου σε ένα σύστημα όπου αξία θα έχει ο
άνθρωπος και όχι τα υλικά αγαθά, είναι και οι τακτικοί στόχοι. Τακτικός στόχος
είναι η διαμόρφωση, για παράδειγμα, καλύτερων συνθηκών στο εργασιακό
περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μεν τον στρατηγικό στόχο αλλά δεν θα
περιμένουμε πότε θα τον πετύχουμε και μέσω αυτής της επιτυχίας να καλυτερέψουν
τα πάντα γύρω μας. Θα κάνουμε ελιγμούς και θα βάλουμε και τακτικούς στόχους.
Με βάση την παραπάνω παράγραφο, αν και τείνω προς την αποχή,
για λόγους τακτικής, μάλλον, θα πρέπει να συμμετέχω. Βρισκόμαστε σε μία
ιστορική καμπή και στο μέσον μιας καταστροφής που θα πρέπει να την εμποδίσουμε
να ολοκληρωθεί. Με την αποχή μπορεί να δηλώνω ότι αρνούμαι να συμμετέχω σε μια
φαρσοκωμωδία και δεν νομιμοποιώ με την ψήφο μου τα χάλια τους αλλά επί της
ουσίας, επειδή με έχουν γραμμένο, τους αφήνω ελεύθερους να παίρνουν αγκαλιά τον
δικό τους εκλογικό νόμο και να με κοροϊδεύουν με μια κυβέρνηση συνεργασίας που
και καλά εκφράζει την πλειοψηφία (των βουλευτικών εδρών γιατί για την λαϊκή
πλειοψηφία σκασίλα τους).
Οπότε, ας πούμε συμμετοχή.
Ποιο κόμμα επιλέγεις; Ο υπογράφων, και 
